Այն, ինչը կկարդաք շարունակության մեջ Քիանուի Ռիվզի մասին՝ քչերը գիտեն։ Օրինակ, որ նրան 3 տարեկանում լքել է հայրը և նա մեծացել է երեք տարբեր խորթ հայրերի հետ:

Երբ բոլորը սիրեն հայրենիքը, հասկանան նրա արժեքը, պատրաստ լինեն ինքնազոհաբերության, այդ ժամ թե՛ իշխանությունը և թե՛ ընդդիմությունը կռիվ կտան հանուն հայրենիքի և ոչ հանուն աթոռի:

Հիշեցի, որ սեպտեմբերի վերջերին ընդդիմությունը մարդկանց դրդում էր, որ փողոցներ փակեն։ Ու խնդալուն էն էր, որ դրդրում էր, բայց էդ փողոց փակելու իմաստը չէր բացատրում։ Ու էդպես էլ մնաց անհայտ՝ փողոցները փակում էիք, որ ի՞նչ լինի։ Որ Արցախը չհանձնվի՞ Ադրբեջանին։ Բայց ո՞նց։

Երբ երեխա էի, ամեն գիշեր քնում էի ՄՈՐՍ կողքին և երազանքներս պատմում նրան: Օրինակ, երազում էի, որ նա ինձ խաղալիք գնի: «Կգնեմ, բայց մեկ պայմանով, որ դու հիմա քնես»,- ասում էր ՄԱՅՐՍ։ Կամ ուզում էի գնալ աշխարհի ամենամեծ զվարճանքների այգին:

Օրերս «Կիսաբաց լուսամուտների» հյուրը տեղահանված արցախցիների ընտանիքն էր:

Պատի պոկովի օրացույցն իսկական 365-էջանոց փոքր հանրագիտարան էր, որի մեջ հոդվածները դասավորված էին ոչ թե այբբենական կարգով, այլ՝ ամսաթվերով։ Նոր օրացույցն առնում էինք Նոր տարվա կողմերը, երբ դեռ պատից կախած էր լինում հինը՝ բարակած, վերևի մասում՝ պատռված թերթերի անհավասար մնացորդներով։ Առնում էինք ու պահարանի խորքերում պաշարած պնդուկ-պոպոքի, նարնջի ու մանդարինի հետ դառնում էր Նոր տարվա տոնական տրամադրության առաջին ծիծեռնակներից մեկը։ Նոր օրացույցից միշտ Նոր տարվա շունչ էր գալիս։ Մեջը սպասում կար, խորհրդավորություն, մի ամբողջ տարվա դեպքեր, որ դեռ չեն պատահել, բայց պատահելու են։

«Հրաչյա Ներսիսյանը բնության այն շնորհներից է, որ մարմնավորում է վեհ մարդկայնությունը, դերասանական տաղանդն ու խորաթափանց իմաստնությունը»,- տաղանդավոր դերսանին այսպես է բնութագրել նկարիչ Մարտիրոս Սարյանը:

Մինչև 2018 թվականի եղերական ապրիլ՝ ամեն օրվան ու րոպեին երանի եմ տալիս. ինչ երջանիկ էինք, այնուամենայնիվ...

Երեկ (04.11. 2023-irates.am) իմ կողմից տարածված հայտարարության առիթ հանդիսացավ, աշխարհահռչակ իրավապաշտպան, «Քաղաքացիական հասարակություն» ՀԿ-ի նախագահ Արտակ Իոաննիսյանի, ներեցեք՝ Կիրակոսյանի կողմից կատարված գրառումը, որով նա, իբր դեմ է իմ դեմ առաջադրված մեղադրանքին։

Սա Պրոսպեկտն է՝ շատ վաղուց, երբ Պրոսպեկտում դեռ տրամվայ կար։ Եթե քաղաքում Պրոսպեկտ անունով փողոց կա, ուրեմն, դեռ կենդանի է էն սերունդը, որի համար Պրոսպեկտը քաղաքի միակ իսկական պողոտան է եղել, որն իր բակում իրեն տան նման է զգացել, իսկ փողոցում՝ բակի նման, ճեմել է Աստաֆյան փողոցում ու աջուձախ բարևել, որովհետև բոլորին ճանաչել է ու, անծանոթ մարդ տեսնելիս, զարմացել է։